Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

The Lost Crown :A Ghost-Hunting Adventure



Θα ήταν άδικο να μην γράψω μία άποψη για το Lost Crown και ας πάει περίπου 1 μήνας από όταν το τελείωσα. Πρόκειται για το καλύτερο horror adventure μέχρι σήμερα καθώς επίσης και το καλύτερο adventure των τελευταίων ετών. Εκδόθηκε το 2008.

Το παιχνίδι είναι η προτελευταία δημιουργία του Jonathan Boakes και όταν είχε βγει ήταν και η κορυφαία του αν και δεν νομίζω η τελευταία να το ξεπέρασε. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός πως το Lost Crown ο Boakes το δημιούργησε μόνος του σε επίπεδο development και σεναρίου.

Στο παιχνίδι παίρνεις το ρόλο του Nigel Danvers τoν οποίο κυνηγάει το αφεντικό του, ο Mr Hadden, γιατί βρήκε και πήρε κάποια ενδιαφέροντα αρχεία από τους servers της εταιρίας στο Λονδίνο στην οποία δούλευε. Έτσι στη προσπάθειά του να ξεφύγει μπαίνει στο πρώτο τρένο που θα βρει το οποίο πηγαίνει το χωριό του Saxton. Aυτά τα μαθαίνει ο παίκτης στη εισαγωγή μέσω της συνομιλίας του Mr. Hadden με δύο πράκτορες του. To story του τίτλου είναι από τα πιο δυνατά σημεία του. Το παιχνίδι έχει απίστευτο βάθος καθώς τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται κάτι που το κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό. Ο Βoakes δίνει συνέχεια στοιχεία, όπως ημερομηνίες που δεν ταιριάζουν, σκισμένες οθόνες, λες και αυτό που βλέπεις είναι φωτογραφία, κλπ που κάνουν τον παίκτη να "ψάχνεται". Είναι το μόνο παιχνίδι που αφού το τελείωσα άρχισα να ψάχνω σε forums για τα ερωτήματα που μου είχε δημιουργήσει. Επίσης κάτι που κάνει μεγάλη εντύπωση είναι το χρώμα που επικρατεί στο παιχνίδι. Πλην ελαχίστων σημείων που έχουν χρώμα όλο το παιχνίδι έχει περαστεί από ένα γκρι φάσμα, το οποίο δικαιολογείται κάπως στο τέλος του παιχνιδιού, στοιχείο που "δίνει" στην ατμόσφαιρα του παιχνιδιού.


Γραφικά το παιχνίδι δεν είναι τρομερό. Τα γραφικά είναι λιτά. 3D χαρακτήρες με σχετικά λίγα πολύγωνα και κακό animation. Ειδικά όταν οι χαρακτήρες περπατάνε είναι σαν να κάνουν πατινάζ. . Εκτός από τους σχετικά προχειροφτιαγμένους χαρακτήρες που είναι κάτι που συγχωρείς αφού τους έφτιαξε μόνο ένα άτομο, όλα τα παραπάνω μειονεκτήματα δικαιολογούνται εν μέρη. Ο ήχος του παιχνιδιού κάνει τη περισσότερη δουλειά στην ατμόσφαιρα. Πραγματικά το παιχνίδι απογειώνεται από τα απίστευτα ηχητικά εφφέ. Ειδικά αν το PC έχει woofer τότε ο παίχτης απολαμβάνει καλύτερα το παιχνίδι. Τα voice-overs είναι στην πλειοψηφεία τους καλά. Το χειρότερο είναι του Nigel Danvers τον οποίο υποδύεται ο Boakes.

Σαν adventure δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Έχει ένα δύο σημεία στα οποία κάποιος θα μπορούσε να κολλήσει επειδή δεν έχει βρει ένα στοιχείο αλλά γενικά δεν τρομάζει η δυσκολία του.

Αν θα μου έλεγαν, πριν λίγο καιρό, πως το καλύτερο horror game που θα παίξω θα είναι adventure θα γέλαγα. Όμως το διαμαντάκι του Boakes με έκανε να αλλάξω γνώμη. Χάρη σε αυτό ξαναδοκίμασα και τελείωσα το πρώτο adventure του Boakes, το Dark Fall: The Journal και με έκανε fan της δουλειάς του Boakes. Ένα από τα καλύτερα adventures της δεκαετίας που μόλις  μας πέρασε.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Τα... δικά μου

Επιστροφή σε αυτή τη γωνιά. Όλο αυτό το διάστημα πολλά έχουν γίνει που άλλες φορές δεν προλάβαινα και άλλες απλά βαριόμουν να γράψω. Πχ αλλάξαμε κουτί στον υπολογιστή αγοράζοντας το Thermatelk Soprano. Μεγάλη ταλαιπώρια η αλλαγή αλλά το οπτικό αποτέλεσμα και ο καλύτερος αερισμός των σημαντικών εξαρτημάτων είναι οι καλύτερες ανταμοιβές.

Η πιο σημαντική αλλαγή βέβαια είναι η αλλαγή project στη δουλειά πριν 2 εβδομάδες. Τέρμα η υποστήριξη portal και το δύσχρηστο Jetspeed framework. Τώρα ιδρώνουμε με icefaces και EJBs για το νέο project. Όσο να το πεις είναι πιο χρήσιμα frameworks στις μέρες μας. Την προηγούμενη εβδομάδα μάλιστα,έλυσα και το 1ο issue μου, αλλά η αλήθεια είναι πως χρειάζομαι λίγο χρόνο για να μπω στο πνεύμα.

Αυτά τα ολίγα μπορώ να θυμηθώ για το μήνα που πέρασε (+ ότι ξεκίνησα δίαιτα :P). Τα λέμε...