Αυτοί είμαστε...

Το παρακάτω συμβάν έγινε σήμερα στο μετρό καθώς επέστρεφα από τη δουλειά. Ο συρμός που ερχόταν από αεροδρόμιο είχε βαγόνια με θέσεις σε τριάδες, αυτά που οι δύο θέσεις είναι κάθετες με τη τρίτη που βρίσκεται απέναντί τους.
Μπαίνοντας κάθησα σε μία μονή θέση. Στην απέναντι τριάδα ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων καθόταν στις δύο κολλητές θέσεις και είχαν αφήσει τα πράγματά τους πάνω και γύρω από τη μονή. Μετά από εμένα ήρθαν και δύο κόπελες, βαλκανικής προέλευσης, μη ρωτάτε εθνικότητα δεν ξέρω. Η μία κάθησε στη κενή θέση στη δικιά μου τριάδα και η άλλη, ελλείψει άλλης θέσης έμεινε όρθια. Το ζευγάρι αν και έβλεπε ότι σιγά σιγά γέμιζε το τραίνο δεν κουνούσε τα πράγματα του καθόλου. Κάποια στιγμή η όρθια κοπέλα τους κοίταξε με "μισό" μάτι και κάτι ψυθήρισε στη μητρική της γλώσσα. Εκείνη τη στιγμή ευχόμουν πραγματικά να τους μπινελίκωνε και άγρια μάλιστα.
Με είχε νευριάσει απίστευτα η απάθειά τους. Να είναι όρθιοι οι μισοί άνθρωποι του τραίνου για να κάθονται τα πράγματα; Στην Ελλάδα δυστυχώς νομίζουμε πως αν είμαστε κάπου αυτομάτως μας ανήκει αυτό το μέρος. Μιλάμε για ρατσισμό από άνθρωπο προς άνθρωπο.
Κάπου κοντά στο τέλος ήρθε το μόνο είδος ανθρώπου που θα μπορούσε να αλλάξει αυτη τη κατάσταση, μία ηλικιωμένη γυναίκα, που ζήτησε ευγενικά, είναι η αλήθεια, να καθίσει στη θέση αυτή.
Κατέβηκα αηδιασμένος από το τραίνο στο Σύνταγμα. Θυμόμουν ακόμα το βλέμμα της όρθιας κοπελιάς και σκεφτόμουν: "Βρίσε κοπελιά. Αυτοί είμαστε, μας αξίζει"