Το Witcher είναι το καλύτερο παιχνίδι που έπεσε φέτος στα χέρια μου. Για αυτό το λόγο,αν και πάνε 2-3 μήνες από όταν το τελείωσα και έχω 1-2 παιχνίδια πιο πρόσφατα παιγμένα, νοιώθω πως πρέπει να γράψω κάποιες γραμμές για αυτόν τον τίτλο.
Ας αρχίσουμε με λίγο ιστορία γιατί έχει πολύ ενδιαφέρον. Ήταν Οκτώβριος του 2007 όταν μία εταιρία από την Πολωνία, η CD Projekt, που μέχρι τότε ειδικευόταν στο μεταγλωττισμό στα Πολωνικά και την έκδοση στη Πολωνία άλλα και σε άλλες γειτονικές χώρες διαφόρων video games ( πχ Baldur's Gate 2 κλπ ), κυκλοφόρησε τον πρώτο της τίτλο το: The Witcher, ένα RPG βασισμένο στο σύμπαν που δημιούργησε στα βιβλία του ο Andrzej Sapkowski. Το παιχνίδι πήγε καλά στις πωλήσεις αλλά είχε αρκετά θέματα. Η CD Projekt δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Ξόδεψε επιπλέον 1 εκατομμύριο δολάρια και βελτίωσε το αρχικό παιχνίδι σε όλους τους τομείς που σύμφωνα με τον κόσμο είχαν θέμα. Πρόσθεσε νέα animations στους χαρακτήρες, διόρθωσε τα περισσότερα από τα bugs του παιχνιδιού, εμπλούτισε τους διαλόγους του, πρόσθεσε καινούργιους NPCs, ενώ τόσο στους υπάρχοντες όσο και στα τέρατα του παιχνιδιού πρόσθεσε χρώματα ώστε να μη μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους. Επίσης πρόσθεσε 8 language packs και τη δυνατότητα οι χαρακτήρες να μιλάνε κάποια γλώσσα και οι υπότιτλοι να είναι σε άλλη γλώσσα. Τέλος πρόσθεσε και τον πολύ δυνατό editor του παιχνιδιού ώστε οι χρήστες να φτιάξουν τις δικές τους ιστορίες. Με όλες αυτές τις αλλαγές έφτιαξε την Enhanced Edition την οποία και κυκλοφόρησε μία χρονιά μετά την κυκλοφορία του αρχικού τίτλου. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως όσοι είχαν αγοράσει τον αρχικό τίτλο μπορούσαν εντελώς δωρεάν να κατεβάσουν το τελευταίο patch (1.4) του παιχνιδιού, περίπου 1,5 GB που είχε όλες αυτές τις βελτιώσεις. Λίγους μήνες μετά η εταιρία κυκλοφόρησε τη version 1.5 που αφαιρούσε το DRM από το παιχνίδι. Για το τελευταίο η CDP ήρθε σε σύγκρουση με τους publishers του παιχνιδιού, κάτι που πρέπει να την πόνεσε οικονομικά, έγινε όμως μία από τις πιο αγαπητές στο ευρύ κοινό εταιρίες.
Στο Witcher ο χρήστης παίρνει το ρόλο του ήρωα, του Geralt της Rivia, του κεντρικού ήρωα των βιβλίων του Sapkowski. Τον Geralt τον οποίο όλοι θεωρούσαν νεκρό, βρίσκουν οι εναπομείναντες στο κόσμο witchers, τραυματισμένο σε ένα δρόμο κοντά στο παλιό φρούριο της κάστας. Ο Geralt όταν αναρρώνει δεν θυμάται τίποτα από το παρελθόν του. Λίγο αργότερα το φρούριο δέχεται επίθεση. Η ιστορία του παιχνιδιού τοποθετείται χρονολογικά μετά τα βιβλία. Έχει πάρει πολλά στοιχεία από αυτά, όπως κάποιους από τους σημαντικότερους NPCs, τα τέρατα και πολλά ιστορικά στοιχεία αλλά έχει τη δική της πορεία. Ουσιαστικά οι δημιουργοί θέλουν οι παίκτες να δημιουργήσουν τον δικό τους Geralt.
To gameplay του παιχνιδιού είναι αρκετά στιβαρό. Ουσιαστικά χωρίζεται στις μάχες και στους διαλόγους. Οι δημιουργοί δημιούργησαν ένα βαθύ σύστημα μάχης το οποίο είναι αρκετά εύκολο στην χρήση του. Ο Geralt έχει 2 σπαθιά, ένα για τους ανθρώπους και ένα για τα τέρατα. Επίσης έχει 3 είδη μάχης. Ένα απέναντι σε δυνατούς αντιπάλους, ένα απέναντι σε πιο αδύναμους και εύκαμπτους και ένα απέναντι σε groups αντιπάλων. Επίσης πριν από τις μάχες πρέπει να χρησιμοποιεί potions που για να δυναμώνει κάποια χαρακτηριστικά του, ανάλογα τον αντίπαλο, τα οποία ο ίδιος φτιάχνει με συστατικά που αγοράζει ή βρίσκει. Για τις πολύ δύσκολες καταστάσεις έχει και τα signs, κάποια μαγικά που είτε τον προστατεύουν είτε τον βοηθάνε στις επιθέσεις του. Αν και είναι από τα σημεία του τίτλου που έχουν δεχτεί κριτική, προσωπικά μου άρεσε και διασκέδασα αρκετά στις μάχες.
Οι διάλογοι τώρα είναι εκεί που βρίσκεται το ζουμί του παιχνιδιού. Ουσιαστικά σε αυτούς ο χρήστης πλην των πληροφοριών που συλλέγει, κάνει κάποιες επιλογές. Είναι τόσο σημαντικό αυτό το σημείο γιατί πολλές από τις επιπτώσεις των επιλογών αυτών δεν φαίνονται άμεσα αλλά σε κάποιο επόμενο κεφάλαιο, και αφού έχεις γράψει στο παιχνίδι κάποιες ώρες. Άρα το να γυρίσεις πίσω και να φορτώσεις παλιό save δεν γίνεται. Απλά μαθαίνεις να ζεις με τις επιπτώσεις αυτές. Δεν ξέρω άλλο παιχνίδι που το συγκεκριμένο στοιχείο το πασάρει τόσο σωστά.
To παιχνίδι γραφικά είναι πανέμορφο. Αν και βασίζεται στη μηχανή γραφικών Aurora της Bioware του 2002, οι άνθρωποι της CDP την πείραξαν αρκετά δημιουργώντας ένα πανέμορφο κόσμο. Μεγάλο πλήθος από όμορφα περιβάλλοντα πλούσια σε περιεχόμενο. Βέβαια δεν υπάρχει μεγάλος πλουραλισμός στις κλειστές περιοχές (πχ. σπίτια, dungeons κλπ) αλλά δεν ενοχλεί. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στα γραφικά όταν η κάμερα δείχνει τα πρόσωπα των χαρακτήρων στους διαλόγους. Σε αυτά έχει γίνει πολύ και καλή δουλειά. Ίσως είναι και ο φωτισμός αλλά τόσο λεπτομερή χαρακτηριστικά στο πρόσωπο δεν έχω ξαναδεί σε RPG. Το παιχνίδι υποστηρίζει και υψηλές αναλύσεις χωρίς να ζορίζει ακόμα και ένα μέτριο για την εποχή PC, πράγμα λογικό για παιχνίδι του 2007-2008.
Ηχητικά ο τίτλος είναι πολύ καλός. Οι ηθοποιοί που δίνουν τη φωνή τους κάνουν πολύ καλή δουλειά. Η επιλογή για τις βασικές φωνές, τουλάχιστον, είναι άκρως επιτυχημένη. Τα ηχητικά εφέ χωρίς να εντυπωσιάζουν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Εκεί που ο τίτλος εξυψώνεται είναι στη μουσική του παιχνιδιού. Ο τίτλος έχει ένα από τα καλύτερα και επικότερα soundtracks σε παιχνίδι. Κάποια από αυτά τα κομμάτια ντύνουν και τις σημαντικότερες στιγμές του παιχνιδιού δημιουργώντας μία αξεπέραστη ατμόσφαιρα.
Και μιλώντας για ατμόσφαιρα εκεί ο τίτλος δίνει τα ρέστα του παρέχοντας έναν από τους ατμοσφαιρικότερους τίτλους που έχουμε δει ποτέ. To παιχνίδι καθηλώνει τον χρήστη σε έναν υπέροχο ζωντανό μεσαιωνικό κόσμο γεμάτο με πολλά σοβαρά κοινωνικά προβλήματα πχ είναι πολύ έντονο το στοιχείο του ρατσισμού των ανθρώπων απέναντι στους νάνους και στα elves.
Το μεγαλύτερο μειονέκτημα του τίτλου είναι ότι σχεδόν όλα τα secondary quests είναι fetch quests, δηλαδή βάζουν το χρήστη να πάει κάπου και να σκοτώσει x αριθμό τεράτων. Η μόνη δικαιολογία που δέχομαι είναι ότι πρόκειται για την πρώτη προσπάθεια της CDP και αν και φτηνός είναι ένας τρόπος να αυξηθεί η ώρα που ασχολείται ο χρήστης με τον τίτλο.
Συνοψίζοντας, το Witcher: EE είναι ένας καταπληκτικός τίτλος. Χωρίς καμία υπερβολή ένα από τα καλύτερα RPGs των τελευταίων ετών. Είναι τόσο καλό που δεν θα θέλεις να το βγάλεις από το PC τουλάχιστον πριν από 2-3 playthroughs. Το ξέρω γιατί από το δικό μου δεν βγήκε ποτέ. Και γράφοντας όλα αυτά με βλέπω πολύ σύντομα να ξανασουλατσάρω στους δρόμους της Βιζίμα.
ΥΓ: Το παρόν post επαναδημοσιεύεται και εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου