Σήμερα βγήκε η version 8.10 των διανομών Ubuntu και Kubuntu. Το update της δεύτερης διανομής κατεβαίνει στο pc αυτή τη στιγμή για άμεση δοκιμή. Η νέα version εγκαταλείπει μία και καλή το KDE 3 πηγαίνοντας στο 4. Εύχομαι να μην είναι τόσο buggy, το KDE 4, όσο ήταν στην version 8.04. Λοιπά στοιχεία μπορεί να δει κανεις τη παρουσίαση της version εδώ.
Έλεος πιά με αυτές τις απεργίες στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Είπαμε δικαίωμά τους είναι , το αν είναι δίκαια τα αιτήματά τους δεν το ξέρω, αλλά να κάνουν απεργία κάθε βδομάδα, καταντάει γελοίο. Χάνουν το όποιο δίκιο έχουν και ταλαιπωρούν εκατομμύρια ανθρώπους. Στο τέλος, θα στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον τους.
Συγγνώμη, μα όταν για να κάνεις το Δάφνη-Ομόνοια θέλεις 1,5 ώρα είναι λογικό να είσαι νευριασμένος.
Το απόγευμα της Παρασκευής ενδείκνυται για βόλτα σε κάποιo μπαρ ή pub του κέντρου, με καλή παρέα, για κουβεντούλα ώστε να φύγει πιο γρήγορα και το αγχος όλης της εβδομάδας. Έτσι λοιπόν εχθές έτυχε, να είμαι μέρος μιας τέτοιας παρέας, και πήγαμε στη pub που είχα πάει την Τρίτη. Μετά το προηγούμενο post η επιλογή του ποτού ήταν εμφανής, αν και ήπια λιγότερο από όλους στην παρέα, αφού δεν είμαι συνηθισμένος. Σε αντίθεση με την Τρίτη, ήταν και πρωί, η pub γέμισε. Αλλωστέ, τόσο οι φοιτητές που έχουν σπουδάσει στη Βρετανία όσο και οι Βρετανοί που βρίσκονται στη χώρα μας πρέπει να το ξέρουν το "στέκι". Το χθεσινό απόγευμα ήταν μία "ένεση κοινωνικοποίησης" για τον γραφών, όπως σωστά ανέφερε κάποιος από την παρέα. Με μικρά βήματα έστω, παλέυω να νικήσω αυτό το μειονέκτημα και φάσεις σαν και την χθεσινή είναι στη σωστή κατεύθυνση.
Σήμερα με την Αναστασία πήγαμε βόλτα στο Λαύριo. Στα λημέρια δηλαδή του φίλτατου darkheart. Ψιλοχαθήκαμε είναι η αλήθεια πηγαίνοντας, γιατί από εκεί δεν είχαμε ξαναπάει, πόσο μάλλον με αυτοκίνητο, αλλά τέλος καλό όλα καλά. Γενικά με αυτό το ταξιδάκι, εκτός του ότι έγραψε ο χιλιομετρητής του αυτοκινήτου γύρω στα 130 χλμ, ήταν και μία ευκαιρία να δούμε ένα αλλιώτικο μέρος, να κάνουμε κάτι το διαφορετικό, από ότι τις άλλες φορές. Η ώρα πέρασε ευχάριστα με πολύ κουβέντα και άφθονο γέλιο.O darkheart και ο φίλος του ήταν σε κέφια και έγινε μία ωραία geeky συζήτηση. Επειδή σαν άνθρωπος είμαι αρκετά ακοινώνητος, τέτοιες φάσεις είναι που με αναζωογονούν και μου δίνουν δύναμη για τη συνέχεια.
Τα νέα που έρχονται από την κονσόλα της Microsoft με ωθούν όλο και πιο κοντά στο μηχανηματάκι της. Πρώτα διαβάζω πως από τις 24 Οκτώβρη, θα πουλιέται η συσκευή των 60GB μαζί με το PES 2009 στα 270 €, 30 € δηλαδή πάνω από τη τιμή του, όταν κάθε νέο παιχνίδι ξεπερνά τα 60€. Έξυπνη κίνηση και πολύ καλή προσφορά. Μετά πέφτει η ματιά μου εδώ!!! Καλά, αν επιβεβαιωθεί το MGS4 για Xbox360, το πήρα ασυζητητί. Μιλάμε για το πιο βαρύ χαρτί της Sony. Αν το χάσει η ήττα είναι κοντά. Ήδη χάνει έδαφος με τις ανατιμήσεις του 360. Βέβαια η Sony ακόμα δεν έχει πει τη τελευταία της κουβέντα, μα αν επιβεβαιωθεί η δεύτερη είδηση είναι πλέον σε πολύ δεινή θέση
Μετά τη δύσκολη εβδομάδα, το ΣΚ είναι ευκαιρία για χαλάρωση και μπόλικο... gaming. Έτσι, τη Παρασκευή εγκατέστησα το Prey. Πρόκειται για ένα FPS της 3d Realms που χρησιμοποιεί τη μηχανή γραφικών του Doom 3. Θεωρώ πως η συγκεκριμένη μηχανή γραφικών είναι μία από τις κορυφαίες που υπάρχουν. Ο φωτισμός, τα χρώματα, τα σκηνικά που μπορεί να δημιουργήσει, και το κάνει και σε αυτό το παιχνίδι, είναι καταπληκτικά. Οι NPC στο παιχνίδι μοιάζουν σαν πραγματικοί. Αυτή η μηχανή φτάνει ένα βήμα πιο κοντά στη τελειότητα. Είναι χαρακτηριστικό πως δεν υπάρχουν εμβόλιμες σκηνές σε μορφή video και όλες οι σκηνές γίνονται με τη βοήθεια της μηχανής γραφικών. Ηχητικά το παιχνίδι σκίζει, αν εξαιρέσει κανείς τη φωνή του πρωταγωνιστή, που φαίνεται σαν να μη πιστεύει αυτά που λέει, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως το soundtrack του παιχνιδιού δημιούργησε Jeremy Soule, ένας απο τους κορυφαίους συνθέτες για games. Κορυφαία του δουλειά είναι στο Oblivion, αλλά και εδώ είναι πολύ καλός. Στο παιχνίδι παίρνουμε το ρόλο του Tommy, ενός Ινδιάνου της φυλής Cherokee, που θέλει να φύγει από τον τόπο του, μαζί με την, επίσης Ινδιάνα, φίλη του τη Jen, πράγμα που αυτή δεν θέλει. Όμως το βράδυ, το οποίο ξεκινά το παιχνίδι, η Γη δέχεται επίσκεψη από ένα εξωγήινο είδος, που απαγάγουν μεταξύ των άλλων τον Tommy,την Jen και τον παππού του Tommy. Ο Tommy ξεφεύγει από τα δεσμά του και προσπαθεί να σώσει τα άτομα που αγαπάει. Το μεγάλο ατου του Prey είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά του. Ένα από αυτά είναι τα portals που σε οδηγούν σε άλλα δωμάτια ή σε άλλα σημεία του δωματίου. Σε αντίθεση με άλλα παιχνίδια η μετάβαση είναι άμεση. Δηλαδή περνάς το portal και δεν περιμένεις να φορτώσει το νέο δωμάτιο, συν το ότι μπορείς να σκοτώσεις κάποιο εχθρό που βρίσκεται στην άλλη πλευρά του portal χωρίς να το χρησιμοποιήσεις. Ακόμα το παιχνίδι παίζει απίστευτα με την έννοια της βαρύτητας. Υπάρχουν δωμάτια που μπορούμε και πρέπει να αλλάξουμε τη βαρύτητα του δωματίου, για να χρησιμοποιήσουμε κάποιο portal. Ακόμα υπάρχουν πλατφόρμες που βοηθάνε τον παίκτη να περπατήσει πάνω σε τοίχους ή και στο ταβάνι καποιων δωματίων. Γίνεται αντιληπτό πως με όλα αυτά οι εχθροί μπορεί να επιτεθούν από παντού, γεγονός που είναι ένα μεγάλο συν για το παιχνίδι. Ακόμα ένα χαρακτηριστικό είναι η δύναμη που αποκτά ο χαρακτήρας να διαχωρίζει την ψυχή του από το σώμα του ώστε να μπορεί να περάσει από διάφορα μαγνητικά πεδία που του φράζουν το δρόμο. Ένα χαρακτηριστικό που δεν μου άρεσε και πολύ ήταν μία δύναμη που κερδίζει ο χαρακτήρας κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Με αυτή, όταν πεθαίνει η ψυχή του πηγαίνει σε ένα βράχο που για 15 δευτερόλεπτα πρέπει να σκοτώσει με ένα τόξο όσα περισσότερα κόκκινα(για επιπλέον υγεία) και μπλε (για επιπλέον spirit) δρακάκια, χωρίς να υπόκειται όμως κάποιο penalty. Αυτό έχει σαν συνέπεια να ξεχνάς από εκείνο το σημείο και μετά να σώζεις την πρόοδο του παιχνιδιού, κάνοντας το υπερβολικά έυκολο. Το Prey είναι ένα παιχνίδι που η ιδέα της δημιουργίας του γεννήθηκε πριν 13 χρόνια. Πάντως παρόλο που έγινε πραγματικότητα, μόλις πριν 2 χρόνια, κάποιες από τις ιδέες του είναι πάρα πολύ καλές. Όμως το γενικότερο πακέτο σου δίνει την εντύπωση πως θα μπορούσε να είναι πιο ποιοτικό για να γίνει ένα από τα πιο κλασικά παιχνίδια.
Η εβδομάδα που πέρασε ήταν άκρως κουραστική όσο αφορά τα επαγγελματικά. Άρχισε μία περίοδο με πολλά tasks με κοντινές ημερομηνίες παράδοσης. Το πρώτο peak της σεζόν είναι εδώ. Είναι μία εποχή που το άγχος ξεχειλίζει. Τα tasks, βέβαια, θα βγουν στην ώρα τους, αλλά τόσο το άγχος όσο και η δουλειά που θα απαιτηθεί κουράζουν αρκετά. Η αλήθεια πάντως είναι πως μου αρέσει αυτή η εποχή. Το ότι φέρνουμε σε πέρας tasks που θα βελτιώσουν το project, αλλά και το ότι οι "μηχανές" πλέον δουλεύουν στο full, είναι τόσο ευεργετικά, ώστε να συνεχίζω με μεγαλύτερη όρεξη.
Το Safecracker είναι ένα adventure αποκλειστικά και μόνο με puzzles. Αποτελεί μία ευχάριστη έκπληξη αφού καταφέρνει να είναι πολύ καλό, παρόλο τον παραπάνω περιορισμό. Γραφικά είναι αρκετά όμορφο παιχνίδι. Είναι πρώτου προσώπου με λίγα animations,δηλαδή ουσιαστικά το άνοιγμα πορτών και χρηματοκιβωτίων. Ο ήχος κυμαίνεται σε πολύ καλά επίπεδα. Σεναριακά, δεν είναι κάτι τρομέρό. Ένας πολύ πλούσιος και μανιακός με τα χρηματοκιβώτια, πεθαίνει και η οικογένεια του προσλαμβάνει τον ήρωα για να μπει μέσα στο σπίτι και να βρεί τη διαθήκη του συγχωρεμένου. Το σενάριο αποτελέι μία φτηνή δικαιολογία για να σου παραθέσουν ένα μέγαλο όγκο από puzzles. Τα puzzles είναι πολλά. Δεν είναι ιδιαιτέρως πρωτότυπα όλα αλλά κάτι τέτοιο δικαιολογείται. Το παιχνίδι με τους γρίφους του σε βάζει να σκεφτείς, να διαβάσεις (π.χ εγώ δεν ήξερα για το Πολυβιανό αλφάβητο ή τους κρυπτογραφικούς δίσκους που χρησιμοποιούσαν στον εμφύλιο στις Ηνωμένες πολιτείες),και γενικά σε ψυχαγωγεί αρκετά. Η δε δυσκολία των γρίφων είναι κυμαινόμενη. Ανακεφαλαιώνοντας το Safecracker είναι ένα ωραίο adventure χωρίς το τρομερό σενάριο αλλά γεμάτο σπαζοκεφαλιές, για να περάσεις ήσυχα κάποιες ώρες μπροστά από το pc.
Αν και έχω αρκετή εμπειρία με τη κατηγορία των adventures, δεν με εντυπωσιάζουν αυτά που σκοπό έχουν να βρεις τον δολοφόνο. Το Art of Murder: FBI Confidential όμως αν και ανήκει σε αυτή τη κατηγορία, κατάφερε να με ενθουσιάσει. Τα γραφικά του παιχνιδιού δεν είναι τίποτα το τρομερό. Δίνουν μία μουντή ατμόσφαιρα που είναι ότι πρέπει για παιχνίδια μυστηρίου. Παρόλ'αυτά το παιχνίδι είναι βαρύ. Δεν έχω ιδέα πως το καταφέραν αυτό οι δημιουργοί, αλλά όποτε έδειχνε κάποιο video, το framerate έπεφτε αισθητά. Σίγουρα δεν έχω υπολογιστή τελευταίας τεχνολογίας αλλά τα minimum requirements τα υπερκαλύπτω. Δεν καταλαβαίνω τη λογική του να κολλάει στα βιντεάκια από τη στιγμή που τα καταφέρνει μία χαρά σε πιο βαριά παιχνίδια. Αυτό είναι ίσως και το μόνο μειονέκτημα σε ένα κατα τα άλλα φοβερό adventure. Ηχητικά πάλι έιναι μία χαρά. Πάντως και οι δύο παραπάνω τομείς δεν είναι καταλυτικοί για να φανεί η αξία του παιχνιδιού αυτόυ. Πρωταγωνίστρια στο παιχνίδι είναι η Nicole Bonnet μία νεαρή ντεντεκτίβ του FBI που στη πρώτη της αποστολή, σκοτώνεται ένας συνάδελφός της. Έτσι ξεκινάει την αναζήτηση στοιχείων ώστε να βρει τον δολοφόνο αλλά και να συνεχίσει την έρευνα του πρώην συνεργάτη της. Η ιστορία είναι πολύ καλή και αποτελεί ένα από τα δυνατότερα χαρτιά του adventure αυτού. Οι γρίφοι είναι λογικότατοι, δεν υπάρχει ιδιαίτερη δυσκολία. Καταλυτικό ρόλο σε αυτό παίζει το γεγονός πως όταν βρίσκεσαι σε μία περιοχή το adventure δεν σε αφήνει να φύγεις αν δεν βρεις όλα όσα πρέπει. Το Art of Murder: FBI Confidential έχει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται για να γίνει κλασσικό. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει καθώς ακόμα και στο τομέα των games παίζει ρόλο η προώθηση του προϊόντος. Πάντως δείχνει τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να δημιουργούνται τα adventures μυστηρίου.
