Prey

Μετά τη δύσκολη εβδομάδα, το ΣΚ είναι ευκαιρία για χαλάρωση και μπόλικο... gaming. Έτσι, τη Παρασκευή εγκατέστησα το Prey. Πρόκειται για ένα FPS της 3d Realms που χρησιμοποιεί τη μηχανή γραφικών του Doom 3.
Θεωρώ πως η συγκεκριμένη μηχανή γραφικών είναι μία από τις κορυφαίες που υπάρχουν. Ο φωτισμός, τα χρώματα, τα σκηνικά που μπορεί να δημιουργήσει, και το κάνει και σε αυτό το παιχνίδι, είναι καταπληκτικά. Οι NPC στο παιχνίδι μοιάζουν σαν πραγματικοί. Αυτή η μηχανή φτάνει ένα βήμα πιο κοντά στη τελειότητα. Είναι χαρακτηριστικό πως δεν υπάρχουν εμβόλιμες σκηνές σε μορφή video και όλες οι σκηνές γίνονται με τη βοήθεια της μηχανής γραφικών. Ηχητικά το παιχνίδι σκίζει, αν εξαιρέσει κανείς τη φωνή του πρωταγωνιστή, που φαίνεται σαν να μη πιστεύει αυτά που λέει, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως το soundtrack του παιχνιδιού δημιούργησε Jeremy Soule, ένας απο τους κορυφαίους συνθέτες για games. Κορυφαία του δουλειά είναι στο Oblivion, αλλά και εδώ είναι πολύ καλός.
Στο παιχνίδι παίρνουμε το ρόλο του Tommy, ενός Ινδιάνου της φυλής Cherokee, που θέλει να φύγει από τον τόπο του, μαζί με την, επίσης Ινδιάνα, φίλη του τη Jen, πράγμα που αυτή δεν θέλει. Όμως το βράδυ, το οποίο ξεκινά το παιχνίδι, η Γη δέχεται επίσκεψη από ένα εξωγήινο είδος, που απαγάγουν μεταξύ των άλλων τον Tommy,την Jen και τον παππού του Tommy. Ο Tommy ξεφεύγει από τα δεσμά του και προσπαθεί να σώσει τα άτομα που αγαπάει.
Το μεγάλο ατου του Prey είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά του. Ένα από αυτά είναι τα portals που σε οδηγούν σε άλλα δωμάτια ή σε άλλα σημεία του δωματίου. Σε αντίθεση με άλλα παιχνίδια η μετάβαση είναι άμεση. Δηλαδή περνάς το portal και δεν περιμένεις να φορτώσει το νέο δωμάτιο, συν το ότι μπορείς να σκοτώσεις κάποιο εχθρό που βρίσκεται στην άλλη πλευρά του portal χωρίς να το χρησιμοποιήσεις. Ακόμα το παιχνίδι παίζει απίστευτα με την έννοια της βαρύτητας. Υπάρχουν δωμάτια που μπορούμε και πρέπει να αλλάξουμε τη βαρύτητα του δωματίου, για να χρησιμοποιήσουμε κάποιο portal. Ακόμα υπάρχουν πλατφόρμες που βοηθάνε τον παίκτη να περπατήσει πάνω σε τοίχους ή και στο ταβάνι καποιων δωματίων. Γίνεται αντιληπτό πως με όλα αυτά οι εχθροί μπορεί να επιτεθούν από παντού, γεγονός που είναι ένα μεγάλο συν για το παιχνίδι. Ακόμα ένα χαρακτηριστικό είναι η δύναμη που αποκτά ο χαρακτήρας να διαχωρίζει την ψυχή του από το σώμα του ώστε να μπορεί να περάσει από διάφορα μαγνητικά πεδία που του φράζουν το δρόμο.
Ένα χαρακτηριστικό που δεν μου άρεσε και πολύ ήταν μία δύναμη που κερδίζει ο χαρακτήρας κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Με αυτή, όταν πεθαίνει η ψυχή του πηγαίνει σε ένα βράχο που για 15 δευτερόλεπτα πρέπει να σκοτώσει με ένα τόξο όσα περισσότερα κόκκινα(για επιπλέον υγεία) και μπλε (για επιπλέον spirit) δρακάκια, χωρίς να υπόκειται όμως κάποιο penalty. Αυτό έχει σαν συνέπεια να ξεχνάς από εκείνο το σημείο και μετά να σώζεις την πρόοδο του παιχνιδιού, κάνοντας το υπερβολικά έυκολο.
Το Prey είναι ένα παιχνίδι που η ιδέα της δημιουργίας του γεννήθηκε πριν 13 χρόνια. Πάντως παρόλο που έγινε πραγματικότητα, μόλις πριν 2 χρόνια, κάποιες από τις ιδέες του είναι πάρα πολύ καλές. Όμως το γενικότερο πακέτο σου δίνει την εντύπωση πως θα μπορούσε να είναι πιο ποιοτικό για να γίνει ένα από τα πιο κλασικά παιχνίδια.