Guybrush Threepwood? What kind of a name is that?

Σήμερα το πρωί διαβάζοντας ένα αφιέρωμα στην σειρά adventures Monkey Island στο GameOver.gr το παρακάτω απόσπασμα μου έλευσε μια μεγάλη απορία:

"Παρεμπιπτόντως, αν τόση ώρα αναρωτιέστε τι σόι όνομα μπορεί να είναι αυτό το «Guybrush», ουσιαστικά προέρχεται από το...Deluxe Paint, το πρόγραμμα που χρησιμοποίησαν οι developers του πρώτου Monkey Island για να δημιουργήσουν τους χαρακτήρες! Τι συνέβη; Μόλις τελείωσαν τη δουλειά τους και μιας που ο κεντρικός ήρωας δεν είχε ακόμα όνομα, έσωσαν το αρχείο ως Guy (τύπος). Η κατάληξη των αρχείων του προγράμματος ήταν *.brush, οπότε όλο μαζί έμοιαζε κάπως έτσι: Guy.brush! Ε, δε θέλει και πολλή σκέψη για να φανταστείτε τη συνέχεια!"

Απλά απίστευτο!

Sam & Max : Season 1

Όταν, πριν χρόνια, είχα δοκιμάσει το Sam & Max: Hit the Road, δεν μου είχε κάνει καθόλου καλή εντύπωση. Με προβλημάτιζε που το αποθέωνε όλος ο κόσμος. Πρίν 1 χρόνο έμαθα ότι θα έβγαζαν νέες περιπέτειες, όχι όμως από τη Lucas, αλλά από μία άλλη εταιρεία την Telltale games, αφού η Lucas σταμάτησε να παράγει adventures. Θεώρησα πως δεν άξιζε τον κόπο να ασχοληθώ. Τολμώ να πω ότι διαψεύστηκα! Το παιχνίδι αυτό είναι καταπληκτικό.
Το Sam & Max : Season 1 αποτελείται από 6 επεισόδια,έξι δηλαδή αυτοτελή adventures,των 100+MB το καθένα. Βέβαια δεν θα πρότεινα σε κανένα να τα παίξει με λάθος σειρά γιατί μπορεί να μην καταλάβει ορισμένα πράγματα.
Στο παιχνίδι γίνονται απίστευτα πράγματα που δεν θα ήθελα να αποκαλύψω. Το σενάριο είναι πραγματικά καλοδουλεμένο καθώς είναι του Steve Purcell (αυτού που έφτιαξε και το Hit the Road), το humor ξεχειλίζει σε όλο το adventure, και το οπτικοακουστικό κομμάτι χωρίς να είναι κορυφαίο, κλείνει αρμονικά το όλο πακέτο.
Είναι τόσο καλό που με έβαλε σε σκέψεις να ξαναδοκιμάσω το Sam & Max:Hit the Road.

Αγορά αυτοκινήτου!

Ήρθε η ώρα να αγοράσω το πρώτο αυτοκίνητο! Πλέον η οικογένεια το έχει πάρει απόφαση, εγώ ήμουν έτοιμος από καιρό, και το ψάξιμο έχει ήδη αρχίσει.
Το αυτοκίνητο θα οδηγώ εγώ και ο μπελάς...έ ήθελα να πω η Αναστασία. Πρέπει να είναι πεντάθυρο γιατί ένας τουλάχιστον από τους γονείς πρέπει να κάθεται πίσω.
Για να μην ακούσω τα γνωστά περί περιβάλλοντος κλπ, να πω πως στην οικογένεια (5 άτομα) δεν υπήρχε ούτε παλιά ούτε τώρα κάποιος με αυτοκίνητο.
Οι βασικοί υποψήφιοι, όλοι από την πόλη του ανατέλλοντος ηλίου, είναι τα Mitsubishi Colt 1.3, Toyota Yaris 1.3 Terra, Nissan Micra 1.4 Accenta , Daihatsu Sirion 1.3, Suzuki Swift 1.3 GL Special. Καθένα με πλεονεκτήματακαι μειονεκτήματα.
Μέχρι τώρα έχουμε δει μόνο το Colt το οποίο μας εντυπωσίασε με την ευρυχωρία του και το νεανικό του look. Στα μείον είναι πως στην αντιπροσωπεία που πήγαμε δεν έκαναν κάτι επιπλέον δώρο,πχ ζάντες ή κάτι άλλο, όπως συνήθως κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις.
Προσωπικά,ξεκίνησα προκατηλλειμένος με το Yaris. Είναι το αυτοκίνητο για το οποίο έχω ακούσει τα πιο πολλά θετικά. Είναι και σχεδιασμένο από Έλληνα (άσχετο). Όμως η τιμή του, πιο ψηλή από τους υπόλοιπους ανταγωνιστές, είναι ίσως το μοναδικό μειονέκτημα, μέχρι στιγμής. Όπως όμως μου είπε κάποιος "Στο αυτοκίνητο ότι πληρώνεις παίρνεις".Υπάρχει βέβαια και η λύση της δόσης :). Καλά να είμαστε θα πάμε να το δούμε αύριο το απόγευμα.
Το καλό είναι ότι έχουμε καιρό να το ψάξουμε καθώς η αγορά θα γίνει κατά το Δεκέμβρη που οι αντιπροσωπείες ρίχνουν τις τιμές τους, για να δείξουν αυξημένες πωλήσεις.

Path of Neo

Πρίν λίγο τελείωσα το Path of Neo . Το παιχνίδι, ένα action τρίτου προσώπου, είναι βασισμένο στη τριλογία του Matrix και σου δίνει τη δυνατότητα να παίξεις με το Neo και να δεις όλη τη διαδρομή που διένυσε μέχρι να γίνει ο "One".
Γραφικά, το παιχνίδι είναι καλό αν και σε ανοικτούς φωτεισμένους χώρους χαρακτηρίζεται από μια θολούρα. Η ένδειξη antialiasing την οποία μπορείς να αλλάξεις δεν βελτιώνει τα πράγματα, το μόνο που επηρεάζει είναι την ποιότητα απεικόνισης των χαρακτήρων.
Ο Neo έχει άπειρες κινήσεις με τις οποίες μπορεί να ρίξει ξύλο κάθως και άλλες ικανότητες τις οποίες μαθαίνει κατα τη διάρκεια του παιχνιδιού, όπως να σταματά σφαίρες κλπ.
Παρόλα αυτά το παιχνίδι είναι κατώτερο των περιστάσεων. Δεν σε συνεπαίρνει όπως οι ταινίες, είναι σχετικά μικρό και δεν σου αφήνει την αίσθηση του ότι κατάφερες κάτι. Ακόμα τα video που προηγούνται των πιστών αποτελούνται από κομμάτια της τριλογίας ψιλοάσχετα μεταξύ τους και έτσι δεν βοηθάνε στο να θυμηθείς την υπόθεση. Εν κατακλείδι πρόκειται για ένα μέτριο παιχνίδι και τίποτα παραπάνω.
Επόμενο παιχνίδι: Sam & Max: Season 1

Peja is back!

Στο ποδόσφαιρο μπορεί να είμαι ολυμπιακών φρονημάτων, στο μπάσκετ όμως είμαι ΠΑΟΚ! Είμαι ΠΑΟΚ από την εποχή που στην ομάδα παίζανε παίκτες όπως ο Κόρφας, ο Πρέλιεβιτς, ο Μακρέϊ, δηλαδή την εποχή που έξω πήγαινε καλά και μέσα είχε αρχίσει να χάνει έδαφος από τον Ολυμπιακό κυρίως. Μεγάλοι παίκτες τότε παίζανε με τη φανέλα του ΠΑΟΚ. Ίσως ο μεγαλύτερος, σε αξία, παίκτης ήταν ο Peja Stojakovic, ο οποίος ήρθε και σε πολύ μικρή ηλικία. Στα 21 του και αφού είχε ξεχωρίσει ήδη στον ΠΑΟΚ, άνοιξε τα φτερά του για το μαγικό κόσμο του NBA. Εννιά χρόνια τώρα έχει αποδείξει πως είναι ένας από τους καλύτερους,αν όχι ο καλύτερος σουτέρ στον κόσμο. Και ας μην είχε την τύχη να παίξει σε κάποια από τις ομάδες τίτλου, με εξαίρεση κάποια χρόνια στους Kings, που επί εποχής Divac και Webber, έφταναν στα play-offs, όπου τα κάνανε μαντάρα.
Μέχρι πρόπερσυ ήταν στους Indiana Pacers, μετά από ανταλλαγή των Kings.Από πέρισυ, πάλι με ανταλλαγή, πήγε στους New Orlean Hornets. Σε 13 αγώνες είχε 17,8 πόντους ξεκινώντας σε όλους βασικός. Έκει που έβρισκε τον εαυτό του ήρθε ένας τραυματισμός που τον άφησε έξω για 319 μέρες. Προχθές επέστρεψε σε φιλικό σημειώνοντας 13 πόντους και άλλους 7 εχθές.
Γνώμη μου είναι πως ο Peja δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του κουβέντα. Σε ηλικία 30 χρονών έχει ακόμα πολλά να δώσει τόσο στο NBA όσο και στην εθνική ομάδα της χώρας του.

Τι γράφει το διαβατήριο σου κύριος;

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από τη ταινία "Ας περιμένουν οι γυναίκες" παραγωγής 1998 και είναι ομολογουμένως,αν όχι από τις πιο αστείες, η πιο αστεία σκηνή. Στην εταιρία που εργάζομαι έχουμε πάθει "παράκρουση" με την εν λόγω ταινία.
Δύο μπαντζανάκηδες πάνε να συναντήσουν τις οικογένειες τους στη Θάσο, οι οποίες έχουν πάει εκεί για διακοπές, στο εξοχικό του τρίτου μπαντζανάκη. Ένα συμβάν όμως θα οδηγήσει σε ξεκαρδιστικές καταστάσεις και απίστευτες ατάκες.
Μπουλάς, Ζουγανέλης και Μπακιρτζής(ο ψαρομάλλης) δίνουν τα ρέστα τους σε μία ταινία που ας φαίνεται, από τον τίτλο, μισογύνικη, δεν είναι. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σατυρική. Ειδικά ο Ζουγανέλης πετά τη μία ατάκα μετά την άλλη. Παίζει και η αγγελικής ομορφιάς Αγγελική Ηλιάδη. Από μία εποχή που ο ελληνικός κινηματογράφος δεν είχε να επιδείξει τίποτα, όχι ότι τώρα έχει, αυτή η ταινία ξεχωρίζει.
Αν και από πολλούς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καμένη, εγώ πέρασα 90 όμορφα λεπτά βλέποντας την και τη συστήνω. Το μόνο που με απογοήτευσε είναι το απότομο τέλος

Το πρώτο διπλό

Έγινε και αυτό! Ο Ολυμπιακός νίκησε εκτός έδρας στο Champion's League! Πρώτη φορά ύστερα από 11 χρόνια και 31 αναμετρήσεις εκτός των συνόρων!
Το εντυπωσιακό δεν είναι η νίκη και τα στατιστικά αλλά ο τροπος παιχνιδιού της ομάδας. Αρχικά μπήκε στο γήπεδο συντηρήτικά και το 1ο ημίχρονο βγήκε εύκολα, αν εξαιρέσει κανείς το ανόητο γκολ που δέχθηκε. Κατάλαβαν ότι η Βέρντερ δεν είναι η ανίκητη ομάδα που περίμεναν και στο δεύτερο ημίχρονο παίξανε μπάλα. Πήραν προσπάθειες και όταν έγινε η δεύτερη αλλαγή ήρθε το γκολ της ισοφάρισης. Η Βρέντερ δεν βολευόταν με την ισοπαλία, ανοίκτηκε και ο Ολυμπιακός βρήκε τους διαδρόμους για να πετύχει άλλα δύο γκολ. Από το 70' και μετά ο Ολυμπιακός έπαιξε όπως τον ονειρεύονται οι οπαδοί του.
Άκουσα σήμερα το μεσημέρι το σποτάκι του χθεσινοβραδινού θριάμβου και ανατρίχιασα
Τέλος να πω δύο λόγια για τον προπονητή της ομάδας τον Τάκη Λεμονή. Πιστεύω πως πιστώνεται όλη την επιτυχία. Ένας άνθρωπος που πολεμήθηκε όσο λίγο από όλους μας, γιατί θεωρήθηκε πολύ λίγος για τον Ολυμπιακό. Παρόλ'αυτά με ένα απίστευτο κοουτσάρισμα οδήγησε την ομάδα του σε ένα μεγάλο θρίαμβο. Αυτός το έκανε. Ούτε ο Μπάγεβιτς, ούτε ο Σόλιντ ούτε κανένας άλλος ξένος προπονητής. Γιατί είδε απόλυτα λογικά το ματς, ξεκινώντας όπως έπρεπε για εκτός έδρας αγώνα και συνεχίζοντας κατάλληλα. Μέχρι πριν λίγο καιρό δεν πίστευα σε αυτόν. Άρχισα να αλλάζω γνώμη από το παιχνίδι με τη Λάτσιο, γιατί δεν μπορεί να φταίει για όλα ο κοουτς αλλά και γιατί ήταν πλέον φανερό ότι τον πολεμούσαν εκ των έσω!
Δε θα ξεχάσω ποτέ το γκρό-πλάν στο βουρκομένο πρόσωπο του Λεμονή, δευτερόλεπτα πριν λήξει το χθεσινό ματς. Απέδειξε ότι πριν από προπονητής είναι οπαδός, την πονάει την ομάδα!