F.E.A.R.

Το F.E.A.R. είναι ένα καλό παιχνίδι 1ου προσώπου, αρκετά πρωτοποριακό για την εποχή του. Το τελείωσα το Σαββάτο αλλά παρόλα τα κορυφαία τεχνικά χαρακτηριστικά του, την ατμόσφαιρα που δημιουργεί, κάτι δεν πάει καλά.

Ο πρωταγωνιστής είναι το νέο μέλος της ομάδας F.E.A.R. (First Encounter Assault Recon) μίας ομάδας για μυστικές μεταφυσικές αποστολές. Το μεγάλο ατού του πρωταγωνιστή είναι τα απίστευτα reflexes που διαθέτει. Τον στέλνουν λοιπόν, από την πρώτη μέρα στο κυνήγι ενός κακοποιού του Paxton Fettel, ο οποίος ελέγχει με το μυαλό του χιλιάδες κλώνους-υπερστρατιώτες, τους Replica soldiers. Το σενάριο είναι μέτριο και η υλοποίηση του στις πρώτες 7-8 πίστες είναι κατώτερη του αναμενομένου. Ο τρόπος που παίρνεις πληροφορίες είναι απίστευτα μονότονος, μέσω μηνυμάτων σε τηλεφωνητές, τα μέρη μοιάζουν να είναι τα ίδια και τα ίδια και οι εχθροί είναι κατά 80% σε όλο το παιχνίδι οι Replica Soldiers. Οι τελευταίες πίστες πάντως είναι πολύ καλύτερες καθώς υπάρχει αρκετή πρωτοτυπία στα περιβάλλοντα καιη ιστορία γίνεται πολύ πιο ωραία.

Γραφικά το game είναι πολύ καλό. Η αλήθεια είναι πως λόγω παλιού PC δεν μπορώ να το κρίνω σε αυτό τον τομέα, καθώς κάποια χαρακτηριστικά του τα είχα βάλει στο medium και δεν είχα ενεργοποιημένο το antialiasing. Πάντως έστω και έτσι αυτό που έβλεπα ήταν πολύ όμορφο. Το παιχνίδι σε αυτό τον τομέα, των γραφικών αλλά και της φυσικής που χρησιμοποιεί η μηχανή γραφικών, είναι απίστευτα παραμετροποιήσιμο, το οποίο μονο σαν θετικό μπορεί να θεωρηθεί. Ηχητικά είναι επίσης προσεγμένο. Άλλωστε ο ήχος είναι ο μεγάλος σύμμαχος του παιχνιδιού για την ατμόσφαιρα τρόμου που προσπαθεί να μεταδώσει.

Η ατμόσφαιρα το παιχνιδιού είναι πάρα πολύ καλή για παιχνίδι του είδους. Όμως ενώ θέλει να δημιουργήσει φόβο στον παίκτη δεν τα καταφέρνει καθόλου. Αν πετάς πτώματα μπροστά από τον πρωταγωνιστή θα τον τρομάξεις μία φορά αλλά από εκεί και μετά δεν θα τα καταφέρεις. Το ίδιο αντίκτυπο έχει το κούνημα των διάφορων εστιών φωτός. Ευτυχώς τα ηχητικά εφφέ έχουν πολύ καλύτερο αποτέλεσμα. Οι διάφορες κραυγές ή κάποιες εκφράσεις που ακούγονται από δύο συγκεκριμένους χαρακτήρες, την Alma και τον Paxton Fettel, κατά τη διάρκεια των αποστολών αλλά και πλήθος άλλων εφφέ καταφέρνει να φέρει μία αισθηση τρόμου στο παιχνίδι.

Πάμε τώρα στο gameplay. Όπως λέω παραπάνω κατά 80% μάχεσαι εναντίον του ίδιου εχθρού. Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο. Είχαν τη χαζή ιδέα να βάλουν το slowmotion το οποίο είναι κάτι σαν το bullet time στο Matrix, το feature που έκανε διάσημο το Max Payne. Κάνοντας κάτι τέτοιο το παιχνίδι χάνει τα όποια στοιχεία τακτικής έχει, γίνεται πανέυκολο και βαρετό. Εγώ το χρησιμοποιούσα κυριολεκτικά παντού. Γενικά είμαι πολέμιος αυτού του feature που χρησιμοποιούν όλο και περισσότερα παιχνίδια. Θεωρώ ότι δίνει τεράστιο πλεονέκτημα στον χρήστη. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι όμως, πραγματικά παραγίνεται. Το γελοίο είναι πως χωρίς αυτό το feature το παιχνίδι είναι παλούκι, αναγκάζεσαι δηλαδή να το χρησιμοποιήσεις. Τελειώνωντας να πω πως το multiplayer κομμάτι του τίτλου, εκεί δηλαδή που δεν χρησιμοποιείται το slow motion, είναι απλά κορυφαίο. Αν και έπαιξα μία φορά το διασκέδασα αρκετά.

Το F.E.A.R. τεχνικά είναι ένα άρτιο παιχνίδι. Αλλά η προσθήκη κάποιων features δεν λειτουργεί όπως πρέπει και έτσι το παιχνίδι αποτυγχάνει να κανει το βήμα παραπάνω. Μπορεί να εξυμνήθηκε από πολλούς, αλλά προσωπικά θα το έχω ξεχάσει μετά από 1 χρόνο.