The Witcher: Enhanced Edition

Το Witcher είναι το καλύτερο παιχνίδι που έπεσε φέτος στα χέρια μου. Για αυτό το λόγο,αν και πάνε 2-3 μήνες από όταν το τελείωσα και έχω 1-2 παιχνίδια πιο πρόσφατα παιγμένα, νοιώθω πως πρέπει να γράψω κάποιες γραμμές για αυτόν τον τίτλο.

Ας αρχίσουμε με λίγο ιστορία γιατί έχει πολύ ενδιαφέρον. Ήταν Οκτώβριος του 2007 όταν μία εταιρία από την Πολωνία, η CD Projekt, που μέχρι τότε ειδικευόταν στο μεταγλωττισμό στα Πολωνικά και την έκδοση στη Πολωνία άλλα και σε άλλες γειτονικές χώρες διαφόρων video games ( πχ Baldur's Gate 2 κλπ ), κυκλοφόρησε τον πρώτο της τίτλο το: The Witcher, ένα RPG βασισμένο στο σύμπαν που δημιούργησε στα βιβλία του ο Andrzej Sapkowski. Το παιχνίδι πήγε καλά στις πωλήσεις αλλά είχε αρκετά θέματα. Η CD Projekt δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Ξόδεψε επιπλέον 1 εκατομμύριο δολάρια και βελτίωσε το αρχικό παιχνίδι σε όλους τους τομείς που σύμφωνα με τον κόσμο είχαν θέμα. Πρόσθεσε νέα animations στους χαρακτήρες, διόρθωσε τα περισσότερα από τα bugs του παιχνιδιού, εμπλούτισε τους διαλόγους του, πρόσθεσε καινούργιους NPCs, ενώ τόσο στους υπάρχοντες όσο και στα τέρατα του παιχνιδιού πρόσθεσε χρώματα ώστε να μη μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους. Επίσης πρόσθεσε 8 language packs και τη δυνατότητα οι χαρακτήρες να μιλάνε κάποια γλώσσα και οι υπότιτλοι να είναι σε άλλη γλώσσα. Τέλος πρόσθεσε και τον πολύ δυνατό editor του παιχνιδιού ώστε οι χρήστες να φτιάξουν τις δικές τους ιστορίες. Με όλες αυτές τις αλλαγές έφτιαξε την Enhanced Edition την οποία και κυκλοφόρησε μία χρονιά μετά την κυκλοφορία του αρχικού τίτλου. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως όσοι είχαν αγοράσει τον αρχικό τίτλο μπορούσαν εντελώς δωρεάν να κατεβάσουν το τελευταίο patch (1.4) του παιχνιδιού, περίπου 1,5 GB που είχε όλες αυτές τις βελτιώσεις. Λίγους μήνες μετά η εταιρία κυκλοφόρησε τη version 1.5 που αφαιρούσε το DRM από το παιχνίδι. Για το τελευταίο η CDP ήρθε σε σύγκρουση με τους publishers του παιχνιδιού, κάτι που πρέπει να την πόνεσε οικονομικά, έγινε όμως μία από τις πιο αγαπητές στο ευρύ κοινό εταιρίες.



Στο Witcher ο χρήστης παίρνει το ρόλο του ήρωα, του Geralt της Rivia, του κεντρικού ήρωα των βιβλίων του Sapkowski. Τον Geralt τον οποίο όλοι θεωρούσαν νεκρό, βρίσκουν οι εναπομείναντες στο κόσμο witchers, τραυματισμένο σε ένα δρόμο κοντά στο παλιό φρούριο της κάστας. Ο Geralt όταν αναρρώνει δεν θυμάται τίποτα από το παρελθόν του. Λίγο αργότερα το φρούριο δέχεται επίθεση. Η ιστορία του παιχνιδιού τοποθετείται χρονολογικά μετά τα βιβλία. Έχει πάρει πολλά στοιχεία από αυτά, όπως κάποιους από τους σημαντικότερους NPCs, τα τέρατα και πολλά ιστορικά στοιχεία αλλά έχει τη δική της πορεία. Ουσιαστικά οι δημιουργοί θέλουν οι παίκτες να δημιουργήσουν τον δικό τους Geralt.

To gameplay του παιχνιδιού είναι αρκετά στιβαρό. Ουσιαστικά χωρίζεται στις μάχες και στους διαλόγους. Οι δημιουργοί δημιούργησαν ένα βαθύ σύστημα μάχης το οποίο είναι αρκετά εύκολο στην χρήση του. Ο Geralt έχει 2 σπαθιά, ένα για τους ανθρώπους και ένα για τα τέρατα. Επίσης έχει 3 είδη μάχης. Ένα απέναντι σε δυνατούς αντιπάλους, ένα απέναντι σε πιο αδύναμους και εύκαμπτους και ένα απέναντι σε groups αντιπάλων. Επίσης πριν από τις μάχες πρέπει να χρησιμοποιεί potions που για να δυναμώνει κάποια χαρακτηριστικά του, ανάλογα τον αντίπαλο, τα οποία ο ίδιος φτιάχνει με συστατικά που αγοράζει ή βρίσκει. Για τις πολύ δύσκολες καταστάσεις έχει και τα signs, κάποια μαγικά που είτε τον προστατεύουν είτε τον βοηθάνε στις επιθέσεις του. Αν και είναι από τα σημεία του τίτλου που έχουν δεχτεί κριτική, προσωπικά μου άρεσε και διασκέδασα αρκετά στις μάχες.

Οι διάλογοι τώρα είναι εκεί που βρίσκεται το ζουμί του παιχνιδιού. Ουσιαστικά σε αυτούς ο χρήστης πλην των πληροφοριών που συλλέγει, κάνει κάποιες επιλογές. Είναι τόσο σημαντικό αυτό το σημείο γιατί πολλές από τις επιπτώσεις των επιλογών αυτών δεν φαίνονται άμεσα αλλά σε κάποιο επόμενο κεφάλαιο, και αφού έχεις γράψει στο παιχνίδι κάποιες ώρες. Άρα το να γυρίσεις πίσω και να φορτώσεις παλιό save δεν γίνεται. Απλά μαθαίνεις να ζεις με τις επιπτώσεις αυτές. Δεν ξέρω άλλο παιχνίδι που το συγκεκριμένο στοιχείο το πασάρει τόσο σωστά.

To παιχνίδι γραφικά είναι πανέμορφο. Αν και βασίζεται στη μηχανή γραφικών Aurora της Bioware του 2002, οι άνθρωποι της CDP την πείραξαν αρκετά δημιουργώντας ένα πανέμορφο κόσμο. Μεγάλο πλήθος από όμορφα περιβάλλοντα πλούσια σε περιεχόμενο. Βέβαια δεν υπάρχει μεγάλος πλουραλισμός στις κλειστές περιοχές (πχ. σπίτια, dungeons κλπ) αλλά δεν ενοχλεί. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στα γραφικά όταν η κάμερα δείχνει τα πρόσωπα των χαρακτήρων στους διαλόγους. Σε αυτά έχει γίνει πολύ και καλή δουλειά. Ίσως είναι και ο φωτισμός αλλά τόσο λεπτομερή χαρακτηριστικά στο πρόσωπο δεν έχω ξαναδεί σε RPG. Το παιχνίδι υποστηρίζει και υψηλές αναλύσεις χωρίς να ζορίζει ακόμα και ένα μέτριο για την εποχή PC, πράγμα λογικό για παιχνίδι του 2007-2008.

Ηχητικά ο τίτλος είναι πολύ καλός. Οι ηθοποιοί που δίνουν τη φωνή τους κάνουν πολύ καλή δουλειά. Η επιλογή για τις βασικές φωνές, τουλάχιστον, είναι άκρως επιτυχημένη. Τα ηχητικά εφέ χωρίς να εντυπωσιάζουν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Εκεί που ο τίτλος εξυψώνεται είναι στη μουσική του παιχνιδιού. Ο τίτλος έχει ένα από τα καλύτερα και επικότερα soundtracks σε παιχνίδι. Κάποια από αυτά τα κομμάτια ντύνουν και τις σημαντικότερες στιγμές του παιχνιδιού δημιουργώντας μία αξεπέραστη ατμόσφαιρα.

Και μιλώντας για ατμόσφαιρα εκεί ο τίτλος δίνει τα ρέστα του παρέχοντας έναν από τους ατμοσφαιρικότερους τίτλους που έχουμε δει ποτέ. To παιχνίδι καθηλώνει τον χρήστη σε έναν υπέροχο ζωντανό μεσαιωνικό κόσμο γεμάτο με πολλά σοβαρά κοινωνικά προβλήματα πχ είναι πολύ έντονο το στοιχείο του ρατσισμού των ανθρώπων απέναντι στους νάνους και στα elves.


Το μεγαλύτερο μειονέκτημα του τίτλου είναι ότι σχεδόν όλα τα secondary quests είναι fetch quests, δηλαδή βάζουν το χρήστη να πάει κάπου και να σκοτώσει x αριθμό τεράτων. Η μόνη δικαιολογία που δέχομαι είναι ότι πρόκειται για την πρώτη προσπάθεια της CDP και αν και φτηνός είναι ένας τρόπος να αυξηθεί η ώρα που ασχολείται ο χρήστης με τον τίτλο.

Συνοψίζοντας, το Witcher: EE είναι ένας καταπληκτικός τίτλος. Χωρίς καμία υπερβολή ένα από τα καλύτερα RPGs των τελευταίων ετών. Είναι τόσο καλό που δεν θα θέλεις να το βγάλεις από το PC τουλάχιστον πριν από 2-3 playthroughs. Το ξέρω γιατί από το δικό μου δεν βγήκε ποτέ. Και γράφοντας όλα αυτά με βλέπω πολύ σύντομα να ξανασουλατσάρω στους δρόμους της Βιζίμα.

ΥΓ: Το παρόν post επαναδημοσιεύεται και εδώ

Τα χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος

 Στο παρών post θα έπρεπε κανονικά να γράψω για την εμπειρία μου με το Witcher,κάτι που έχω αργήσει να κάνω, αλλά πραγματικά χαλάλι. Πήγα πριν περίπου 10 μέρες στο κινηματογράφο ΙΝΤΕΑΛ στο κέντρο της Αθήνας, να δω την ταινία: Τα χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος, αγγλιστί The Dragonphoenix Cronicles: Indomitable, της πρώτης ελληνικής ταινίας επικής φαντασίας που προέρχεται από ελληνικό κόμικ του Γιάννη Ρουμπούλια.

Είναι απίστευτο πόσο αρνητισμός μπορεί να υπάρξει, μόνο και μόνο από τις προηγούμενες 2-3 γραμμές. Παρατηρούσα σε φίλους που το έλεγα να με κοιτάν με δυσπιστία: "Μπορεί εδώ να γίνει μία τέτοιου είδους ταινία;" Και όμως μπορεί και μάλιστα να είναι πολύ καλή.

Η ταινία είναι διάρκειας 2 ώρες με ένα καλογραμμένο σενάριο με πλοκή και ανατροπές. Βρισκόμαστε στο Elebros που η αυτοκρατορία του Δρακοφοίνικα έχει καταλάβει μετά από πολλές μάχες. O πρωταγωνιστής, ο Dragar ο βάρβαρος, όντας σκλάβος, το μόνο που θέλει είναι να γυρίσει στο χωριό και στη γυναίκα του, την Brenna. Δραπετεύει στη πρώτη ευκαιρία λοιπόν παίρνοντας σαν όμηρο τη Valeria, κόρη του στρατηγού που μόλις τον αγόρασε. Έτσι ξεκινάει ένα ξέφρενο κυνηγητό για να σωθεί η κόρη του στρατηγού και να σκοτωθεί ο Dragar.

Το σενάριο έγραψαν ο Γιάννης Ρουμπούλιας που έχει γράψει και το comic Τα χρονικά του Δρακοφοίνικα και ο Θάνος Κερμίτσης ενώ τη ταινία σκηνοθέτησαν ο Θάνος Κερμίτσης και ο Άρης Καπλανίδης. Οι 2 σκηνοθέτες, έπαιζαν κιόλας και ήταν κατά τη προσωπική μου άποψη και οι καλύτεροι ηθοποιοί της ταινίας. Ο Ρουμπούλιας, που κατέχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενώ είναι καλός ηθοποιός και ξέρει από υποκριτική, μπορείς να δείς εδώ και εδώ παλιότερες δουλειές του, και στο συγκεκριμένο ρόλο είναι απίστευτα εκφραστικός, κάτι κάνει λάθος. Ίσως παραείναι πράα η φωνή του για το ρόλο ενός βαρβάρου, δεν ξέρω. Από το υπόλοιπο casting ξεχωρίζουν 1-2 μόνο ηθοποιοί ενώ όλοι οι άλλοι δεν τα καταφέρνουν.


Απίστευτη δουλειά στη ταινία έχει γίνει στους τομείς της φωτογραφίας, των κουστουμιών και του soundtrack.Η δουλειά που έχει γίνει στη φωτογραφία δεν έχει προηγούμενο για ελληνικά δεδομένα. Μπορώ να τη συγκρίνω μόνο με blockbuster ταινίες. Σε αυτό βοήθησε και η υψηλή ποιότητα προβολής του κινηματογράφου ΙΝΤΕΑΛ που με έκανε πολύ να σκεφτώ αν πατήσω το πόδι μου ξανά σε Village cinema. Πολύ και καλή δουλειά στα κουστούμια της παράστασης. Τέλος το soundtrack είναι απλά συγκλονιστικό. Με διαφορά το καλύτερο OST ελληνικής ταινίας

Η ταινία είχε budget μόλις 10000 €, τα οποία συγκεντρώθηκαν με crowdfunding ενώ τόσο οι  ηθοποιοί όσο και οι λοιποί συντελεστές συμμετείχαν  αμισθί. Η ταινία θα προβληθεί για λίγο καιρό σε συγκεκριμένες αίθουσες σε όλη την Ελλάδα ενώ το 14 θα σταλεί σε πολλά festivals κινηματογράφου.Αν θα κάνει επίσημο launch μετά από αυτό δεν το ξέρω. Σίγουρα κάποια στιγμή αργότερα θα βγει και σε DVD.

 Μόνο και μόνο που κριτικοί μίλαγαν για την ελληνική ταινία της χρονιάς λέει αρκετά. Για τους λάτρεις των epic fantasy ταινιών προτείνεται χωρίς πολλά πολλά. Απλά μη περιμένει κάποιος να δει τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών. Ουσιαστικά τη συγκεκριμένη ταινία την έβγαλαν γιατί γούσταραν να τη βγάλουν και αξίζουν σε όλους τους συντελεστές θερμά συγχαρητήρια για το πολύ ποιοτικό αποτέλεσμα.

LG Nexus 4

Ναι ξέρω πως βγήκε το Nexus 5 πριν κάποιες μέρες, αλλά το συγκεκριμένο κινητό, το 4, ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, πέρσι τέτοιο καιρό που κυκλοφόρησε. Έτσι πριν 2 μήνες που η τιμή του πλέον είχε πέσει σε επιτρεπτά για τη τσέπη μου επίπεδα, πήγα και το πήρα.Πανέμορφο design, γυαλί μπρος πίσω, ταχύτατο. Παίζει ομαλότατα ότι εφαρμογή έχω δοκιμάσει χωρίς να έχω την αναμονή του προηγούμενου κινητού (Nexus S). Η μπαταρία θα μπορούσε να είναι και καλύτερη αλλά με χρήση χωρίς υπερβολές εμένα μου κρατά και 2 μέρες. Για τα specs εμπιστεύσου καλύτερα τους ειδικούς.

Μόνα γνωστά μειονεκτήματα είναι η έλλειψη υποστήριξης 4G, η έλλειψη ραδιοφώνου που είναι standard για Nexus συσκευή και το ότι δεν μπορείς να προσθέσεις μνήμη στο κινητό.

Στη τιμή που παίζει τώρα το προτείνω ανεπιφύλακτα. To κορυφαίο value for money κινητό της LG στην αγορά.

Γιάννης Χαρούλης

 Ο Χαρούλης είναι μία από τις καλύτερες ελληνικές φωνές. Για μένα η καλύτερη. Έτσι απλά. Αν και τον ανακάλυψα μόλις τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν έχω εντυπωσιαστεί με τη φωνή, την ποιότητα των τραγουδιών του αλλά και τη μετριοφροσύνη του παρόλο που ήδη έχει 11 χρόνια καριέρας. Δεν είναι τυχαίο πως έχει συνεργαστεί με πολλούς έντεχνους καλλιτέχνες σύγχρονους και παλιότερους.

Είχα τη τύχη να βρεθώ στη συναυλία του στο Λυκαβηττό στις 9 Σεπτέμβρη. Περιττό να πω πως δεν έχω δει το Λυκαβηττό τόσο γεμάτο άλλη φορά. Ήταν μία καταπληκτική βραδιά και ο ίδιος ήταν φοβερός. 3 ώρες στη σκηνή και δεν σταμάταγε να τραγουδά κομματάρες και να ξεσηκώνει τον κόσμο.

Λίγες μέρες μετά πήγα και πήρα το τελευταίο του CD  τις "Μαγγανείες" που περιέχει τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Αν δεν κάνω λάθος είναι όλα παλιά τραγούδια του δεύτερου αλλά ο δίσκος είναι καταπληκτικός.





Είναι ο νέος Ξυλούρης; Δεν ξέρω και θεωρώ άδικη την ερώτηση και για τους 2. Το σίγουρο είναι πως είναι ένας ακόμα μεγάλος καλλιτέχνης και καλά να είναι, θα τον χαιρόμαστε για πολλά χρόνια ακόμα.

The Last Wish

Το τελευταίο καιρό ασχολήθηκα στο PC με το καταπληκτικό Witcher. Αν και περισσότερα θα γράψω για αυτό σε μελλοντικό post, το παιχνίδι έχει κορυφαία ατμόσφαιρα και έναν άκρως προσεγμένο κόσμο. Έτσι λοιπόν μπήκα  στη διαδικασία να ψάξω να βρω και να διαβάσω τα βιβλία του Andrzej Sapkowski τη πηγή δηλαδή για το παιχνίδι αυτό. Βρήκα λοιπόν ψηφιακά το πρώτο βιβλίο το The Last Wish και πριν κανένα μήνα το τελείωσα. Οι εντυπώσεις που μου άφησε ήταν θετικότατες.

Το TLW είναι ένα βιβλίο περίπου 210 σελίδων που χωρίζονται σε 7 ιστορίες. Μάλιστα η μία από αυτές δίνεται σε τμήματα ανάμεσα στις υπόλοιπες 6. Πρωταγωνιστής των ιστοριών αυτών είναι ο ασπρομάλλης Geralt ο οποίος ανήκει στη κάστα των witchers, μία ομάδα δηλαδή που μετά από διάφορα πειράματα μεταλλάσονται αποκτώντας δυνάμεις και αντοχές σχεδόν υπεράνθρωπες. Σκοπός της κάστας αυτής είναι να εξαλείψει τα τέρατα από τον κόσμο, πάντα επί πληρωμή και να μην παρεμβαίνει στις υποθέσεις των ανθρώπων, κρατώντας μία πιο ουδέτερη στάση.

O Sapkowski έχει φτιάξει έναν μεστό μεσαιωνικό κόσμο με κατοίκους που έχουν κανονικά προβλήματα και συμπεριφορές. Αν και έχει δανειστεί στοιχεία από μεσαιωνικούς μύθους δεν θα βρει κάποιος παραμυθένιες συμπεριφορές και αν βρει κάποιος λόγος κρύβεται από πίσω. Γενικά ο συγγραφέας δεν πλατιάζει για αυτό και κάθε ιστορία είναι μόνο 30 σελίδες.Παρόλα αυτά οι ιστορίες είναι πολύ καλές και ενδιαφέρουσες.

Στην Πολωνία ο Sapkowski χαίρει μεγάλης εκτίμησης. Κάποιος φίλος μου είπε πως εκεί τον έχουν όπως έχουμε εμείς εδώ τον Καβάφη, αν και ο Πολωνός είναι σύγχρονος και ακόμα εν ζωή. Τα δε έργα του, ειδικά αυτά του Witcher έχουν τέτοια επιτυχία που έχει γυριστεί και τηλεοπτική σειρά με τις περιπέτειες του Geralt. Αλλά και στο υπόλοιπο κόσμο, με τη βοήθεια και του παιχνιδιού, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει αρκετά δημοφιλής,

Αν και, κακώς, δεν είμαι φίλος των βιβλίων πλέον, το Last Wish ήταν ένα βιβλίο που σταμάτησα να διαβάζω μόνο όταν το τελείωσα. Ειδικά για φίλους των epic fantasy βιβλίων, προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Γνώμες... express(2)

Είχα γράψει πριν 2 χρόνια πέντε σειρές για κάποια πολύ καλά παιχνίδια που έπαιζα τότε. Κάτι που είναι άδικο γιατί είναι τίτλοι που είτε μου άρεσαν πολύ, πχ Saboteur, είτε είχαν αντίκτυπο στη βιομηχανία του gaming,πχ Limbo, Bioshock, Assassin's Creed.  Ελέω έλλειψης χρόνου όμως και αυτό καλό είναι.Και επειδή χρόνος δεν υπήρχε ούτε τώρα, και όταν υπήρχε δεν υπήρχε όρεξη, μαζεύτηκαν πάλι αξιόλογοι τίτλοι που αξίζει να γράψω πέντε γραμμές.

Bioshock 2

 Αξιολογότατο sequel. Δεν έκανε το γκελ του πρώτου αλλά προσωπικά μου άρεσε περισσότερο. Ο παίκτης επιστρέφει στην Rapture, χειριζόμενος αυτή τη φορά έναν Big Daddy. Αν και στο PC το port είναι κακό (λόγω κονσολοποίησης του τίτλου, DirectX 10 και συνδυασμού steamworks και xbox live), ο ρυθμός του παιχνιδιού είναι καλύτερος, οι εχθροί περισσότεροι και γενικά το 'τζέρτζελο' περισσότερο.

Lost Odyssey(Xbox 360)

To πρώτο JRPG που τερμάτισα. Και μιλάμε για ένα αριστούργημα. Από τον δημιουργό της σειράς Final Fantasy και με σκοπό να ενισχύσει το Χbox 360 στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, κάτι που τελικά δεν κατάφερε. Με παίδεψε αρκετά, καθώς το είχα ξεκινήσει πέρσι το χειμώνα. Πολύ καλή ιστορία, ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Ειδικά τα όνειρα του πρωταγωνιστή, μία ενότητα που δεν υπάρχει σε άλλα JRPGs προσθέτουν και συγκίνηση. Κορυφαίος τίτλος και must see για τους λάτρεις των JRPGs.

Spiderman: Web of Shadows(Xbox 360)

Ο Spidey σε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που φτιάχτηκε ποτέ με αυτόν πρωταγωνιστή. Sandbox τίτλος με καλό σενάριο, πολύ δράση, αξιόλογα boss fights και gameplay που σε κρατάει. Ο Spidey έχει 2 στολές, τόσο τη κλασική όσο και την εξωγήινη με ξεχωριστές κινήσεις η καθεμία αλλά και  κάποιες επιλογές μέσα στο παιχνίδι,  με βάση τις οποίες διαμορφώνεται το τέλος του παιχνιδιού. Πραγματικά τον ευχαριστήθηκα τον τίτλο.

Stacking(Xbox 360)

Πανέξυπνος τίτλος που βασίζεται στη λογική των ρώσικων κουκλών matroska, ή μπαμπούσκα όπως τις λέμε στην Ελλάδα. Ουσιαστικά είναι ένα adventure που η μικρότερη κούκλα του παιχνιδιού, δεν θυμάμαι ονόματα τώρα, προσπαθεί να ξαναβρεί τα μέλη της πολυπληθούς οικογένειάς του, που έχουν φυλακιστεί από τον κακό βαρόνο του παιχνιδιού. Ο ήρωας λόγω μεγέθους μπορεί να μπει σε μεγαλύτερες κούκλες και αυτές σε μεγαλύτερες κοκ και έτσι να ελέγχει χαρακτήρες ώστε να διαπερνά εμπόδια, να επιλύει καταστάσεις κλπ. Το art direction του τίτλου είναι καταπληκτικό θυμίζοντας έντονα Αμερική αρχές του 20ου αιώνα, και το χιούμορ, όπως σε κάθε δημιουργία της Double Fine κατακλύζει το παιχνίδι.

Brutal Legend(Xbox 360)

Ένας ύμνος στη hard rock/metal σκηνή πάλι από τη Double Fine. Ένας τίτλος που ξεκινά σαν action και καταλήγει ψευτο-strategy, παρόλα αυτά δεν είναι κακός. Με πολλά ελαττώματα αλλά και πολύ αγάπη φτιαγμένο. Προσωπικά επειδή δεν είμαι μεταλάς αν και έχω κάποια ακούσματα, δεν κατάλαβα όλες τις αναφορές του τίτλου. Σίγουρα κάποιος πιο σχετικός θα το χαιρόταν καλύτερα. Στο παιχνίδι δίνουν τη φωνή τους πολλά ονόματα της rock/metal σκηνής,πχ Lemmy,Ozborne αλλά τη καλύτερη δουλειά τη κάνει ο Jack Black στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

PS.
Vampire: Bloodlines

To παλιότερο παιχνίδι από τη λίστα, το έπαιξα το χειμώνα και το θυμήθηκα αφού δημοσίευσα το post. Ένα από τα καλύτερα και ατμοσφαιρικότερα RPGs που έχω παίξει ποτέ. Απλά καταπληκτικό παιχνίδι. Ανήκει στη κατηγορία παιχνιδιών που το παιχνίδι βγήκε με άπειρα bugs.Λύθηκαν κάποια από τους developers και τη σκυτάλη πήρε η κοινότητα που έχει φέρει το παιχνίδι στα ίσα του. Μάλιστα η υποστήριξη είναι τέτοια που ακόμα βγαίνουν unofficial patches. Επίσης έχουν βγει και άπειρα mods που κάνουν άνω κάτω το παιχνίδι για όποιον θέλει να ασχοληθεί.

Gothic 3

Έχοντας λατρέψει τα 1 και 2 της σειράς ασχολήθηκα και με αυτό. To καλύτερο soundtrack που έχω ακούσει σε παιχνίδι, αλλά ο τίτλος με παίδευσε αρκετά με διάφορα bugs. Όπως επίσης με τις γενικές κατευθύνσεις που δίναν οι διάφοροι NPCs. Με το ζόρι το τερμάτισα και σίγουρα δεν το χάρηκα όσο τα 1 και 2.

Torchlight

Το Torchlight ανήκει σε μία κατηγορία παιχνιδιών που ξέρω πως θα με τραβήξουν πριν καν τα ξεκινήσω. Είχα ασχοληθεί με το demo όταν πρωτοβγήκε (2009), οπότε ήξερα τί να περιμένω. Τότε με είχε ενθουσιάσει το πόσο πολύ έμοιαζε με το πρώτο Diablo, κάτι απόλυτα λογικό αφού από πίσω από τα 2 παιχνίδια κρύβεται η ίδια ομάδα που επί Diablo 1 και 2 ήταν κομμάτι της Blizzard North ενώ τώρα είναι η ανεξάρτητη Runic Games.

Κάτι ακόμα που μου κίνησε το ενδιαφέρον ήταν η τιμιότητα του παιχνιδιού. Με το που βγήκε η τιμή του δεν ξεπερνούσε τα 20€, τιμή απόλυτα λογική για ένα hack & slash παιχνίδι, αφού μιλάμε για ένα είδος που δεν έχει αναβαθμιστεί παρά ελάχιστα τα τελευταία χρόνια. Θεωρώ απαράδεκτη τη τιμολόγηση σε κάποια είδη παιχνιδιών τα οποία συνεχίζουν να μας πασάρουν την ίδια συνταγή χωρίς καινοτομίες  και με πολλές απλοποιήσεις τα τελευταία 10 χρόνια και παρόλα αυτά ζητάνε 40 και 60 €. Ναι για το μεταγενέστερο Diablo 3 χτυπά η καμπάνα!

Ξαναγυρνώντας στο Torchlight, οι επιρροές από το Diablo 1 είναι εμφανείς από την αρχή του παιχνιδιού. Από τον αριθμό και το είδος των κλάσεων, μέχρι τη μουσική στο χωριό του Torchlight που θυμίζει έντονα το κομμάτι με τη κιθάρα που ακουγόταν στο Tristram στο πρώτο Diablo.



Σεναριακά ο τίτλος δεν έχει τίποτα να δώσει παρά την αφορμή για να σφάξουμε εκατοντάδες χιλιάδες τέρατα. Στο χωριό του Torchlight υπάρχει ένα από τα μεγαλύτερα ορυχεία Ember στον κόσμο. Το Ember είναι ένα ορυκτό που χρησιμοποιείται σε  όπλα και πανοπλίες ώστε αυτά να αποκτούν δυνάμεις. Όμως από τα ορυχεία βγαίνουν τις τελευταίες μέρες τέρατα που επιτίθενται στους χωρικούς. Εκεί καταφθάνει ο ήρωας που χειριζόμαστε, κάθε χαρακτήρας από τους τρεις διαθέσιμους έχει το δικό του ξεχωριστό λόγο που ήρθε στο Torchlight, και αρχίζει να ξεπαστρεύει χιλιάδες τέρατα. Υπάρχουν 3 NPCs που δίνουν quests δίνοντας λόγους για να συνεχίσει το σφάξιμο. Από τους εμπόρους του χωριού μπορείς να αγοράσεις επιπλέον maps που κρύβουν θησαυρούς και βοηθάνε τον παίκτη να ανέβει πιο εύκολα επίπεδα.

Γραφικά το παιχνίδι δεν είναι τίποτα το αξιομνημόνευτο. Σκοπός της ομάδας ανάπτυξης ήταν να φτιάξουν ένα παιχνίδι ελαφρύ, όντως τρέχει σε αρκετά παλιά μηχανήματα ακόμα και σε netbooks, αλλά με πολύ απολαυστικό gameplay. Αυτό δεν σημαίνει πως μιλάμε για άσχημα γραφικά. Απλά δεν περιμένεις να εκπλαγείς. Το frame rate παραμένει σταθερό και δεν υπάρχουν προβλήματα, αυτό έλειπε για τόσο ελαφρύ τίτλο. To art direction αν και ξεχωριστό είναι λίγο αταίριαστο για τη κατηγορία παιχνιδιού. Είναι αλήθεια πως αυτό το art direction περισσότερο έδιωξε κόσμο παρά έφερε στο παιχνίδι κάτι που είναι πραγματικά κρίμα. Προσωπικά δεν με χάλασε αλλά σε διάφορα fora είναι εμφανής η αποστροφή των χρηστών λόγω καρτουνίστικου στυλ του παιχνιδιού.Ηχητικά ο τίτλος κάνει σωστά τη δουλειά του.

Από άποψης gameplay το παιχνίδι είναι πολύ καλό. Έχει μία απλότητα που είχα να δω στο είδος από το πρώτο Diablo και είναι δοσμένη, όπως και στο προαναφερθέν, έτσι που σε κρατά στο παιχνίδι, τουλάχιστον μέχρι να το τελειώσεις. Η αλήθεια είναι πως εδώ με το που τελείωσα το main story δεν ξανά ασχολήθηκα ενώ στο Diablo έριξα αρκετά playthroughs ακόμα, αλλά ήταν και άλλες οι εποχές τότε. Μεγάλος πλουραλισμός σε όπλα, armor κλπ όπως οφείλουν τα hack & slash.

Ο τίτλος πήγε πάρα πολύ καλά στις πωλήσεις. Μη ξεχνάμε πως βγήκε μία χρονική περίοδο (2009) που όλοι περιμέναμε να ακούσουμε για το Diablo 3 και το τελευταίο καλό του είδους ήταν το Titan Quest. H επιτυχία ήταν τόση που ο τίτλος κυκλοφόρησε και σαν arcade στο xbox live, το δίκτυο της Microsoft για το xbox 360, διαγράφοντας και εκεί μία ικανοποιητική πορεία.

Επίσης με τα modding tools που έδωσε η Runic, έχει δημιουργηθεί μία τεράστια βάση από mods που προσθέτουν νέες κλάσεις, skins, καλύτερο inventory management κα. Το πιο εντυπωσιακό ίσως είναι ένα mod που αλλάζει τα γραφικά του παιχνιδιού κάνοντάς τα πιο μουντά.

Είναι προφανές πως μιλάμε για ένα πλήρη μεν, indie δε τίτλο. Η νεοσύστατη τότε Runic έκανε τρομερή δουλειά, δημιουργώντας ένα τίτλο με στιβαρό gameplay που κρατά τον χρήστη τουλάχιστον μέχρι να τερματίσει το main story, 30+ ώρες. Σήμερα βέβαια ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και η αλήθεια είναι πως δεν νομίζω να μπορεί να σταθεί ανταγωνιστικά απέναντι στους άλλους. Πέραν του διαδόχου, Torchlight 2, έχει βγει και το Diablo 3, αν και αλμυρό ακόμα, και βγαίνουν στους επόμενους μήνες αρκετά καλά hack & slash κάποια από τα οποία είναι free to play (check Path of Exile). Επίσης με λιγότερα λεφτά κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί μπορεί να πάρει το παλιότερο αλλά σαφώς καλύτερο Titan Quest Gold. Ο τίτλος όμως αξίζει της προσοχής όποιου δεν έχει ασχοληθεί με κάτι νεότερο και αν το βρεί κάπου κάτω από 10 € αποτελεί μία καλή αγορά που θα βγάλει τα λεφτά της.

Audiomachine

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού υπάρχουν διάφορα μουσικα production houses που παράγουν μουσική για κινηματογραφικά, τηλεοπτικά ή  videogames trailers. Προσωπικά έχω φάει κόλλημα με αυτού του είδους τη μουσική. Η πρώτη επαφή ήταν με τους Two Steps from Hell και το Heart of Courage στο επικό trailer του Mass Effect 2.

Αφού λοιπόν πάνω από 2 χρόνια, όχι με πολύ ζήλο το ομολογώ, ξεσκόνισα τη δουλειά των TSFH, σκέφτηκα να αρχίσω να ψάχνω παρόμοια houses.  Αρχικά δεν έβρισκα τίποτα το αξιόλογο, μέχρι περίπου 10 μέρες που ανακάλυψα τους audiomachine. Ομολογώ ότι σαν ποιότητα σε σχέση με τους TSFH είναι ένα σκαλί πιο κάτω αλλά με περισσότερα αξιόλογα κομμάτια. Αν μάλιστα νομίζεις πως δεν τους έχεις ξανακούσει σκέψου το ξανά. Αν έχεις δει trailer για κάποιο από τα: Life of Pi, Prometheus, Hobbit, Argo, Expandables 2, τότε τους έχεις ακούσει. Πάρε και 3 ακόμα αξιόλογα κομματάκια, ειδικά το 1ο είναι το αγαπημένο μου:

Hobbit:An Unexpected Journey

Το Δεκέμβρη είχα την τύχη να δω το νέο εγχείρημα του Peter Jackson στη Μέση Γη. Το Hobbit είναι μία ταινία στα πρότυπα της τριλογίας Lord of the Rings. Αυτό σημαίνει πως αν σου άρεσε η τριλογία, εμένα με είχε ξετρελάνει, θα σου αρέσει και αυτή η ταινία. Προσωπικά πέρασα ένα ευχάριστο τρίωρο και στη πρώτη ευκαιρία το ξαναείδα. Αν όχι, τότε ακόμα έχεις πιθανότητες, αν σου άρεσε το βιβλίο. Από γνωστούς τρελαμένους με τον Tolkien, έχω ακούσει πως είναι αρκετά καλή η μεταφορά του βιβλίου.

O Jackson καταφέρνει μέσα σε αυτό το τρίωρο να επανεισάγει τον θεατή στη Μέση Γη. Αφού μάθουμε τί έγινε στο βασίλειο των Νάνων και άρα τον σκοπό του ταξιδιού που θα γίνει, μέσα από μία γρήγορη και περιεκτικότατη αφήγηση, ξεκινάει η ταινία γνωρίζοντάς μας τους πρωταγωνιστές της νέας περιπέτειας. Ξεκινώντας από το Σάϊρ η ταινία φτάνει μέχρι τη μέση περίπου του συνολικού ταξιδιού, έχοντας κρατήσει όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν επιτυχία την τριλογία του Άρχοντα. Η ατμόσφαιρα της Μέσης Γης αναβλύζει και σε αυτή τη ταινία, αφήνοντας τον θεατή να αναμένει σαν τρελός το δεύτερο και το τρίτο μέρος. Η μουσική της ταινίας είναι πολύ καλή. Η κύρια μελωδία είναι κορυφαία και άκρως επική και βοηθά στην διατήρηση της ατμόσφαιρας.

Οι κύριοι χαρακτήρες είναι  άκρως ενδιαφέροντες και ο Jackson καταφέρνει να το δείξει αυτό. Αντίθετα η συντροφιά των νάνων θυμίζουν καρικατούρες αλλά αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και στο βιβλίο, οπότε δεν το θεωρώ τόσο μεγάλο κακό. Οι ερμηνείες όμως όλων των ηθοποιών είναι πάρα πολύ καλές.Ξεχωρίζουν οι Martin Freeman (Bilbo), Richard Armitage (Thorin) και Andy Serkis (Gollum).

Δυστυχώς καμία από τις δύο φορές που το είδα δεν ήταν σε 3D προβολή για να κρίνω την ποιότητα του 3D. Είχε στιγμές πάντως που το 3D ταίριαζε κουτί.

Πρέπει πάντως να παραδεχθώ πως συνολικά σαν παραγωγή είναι λίγο πιο κάτω από τις ταινίες του Άρχοντα. Ίσως τότε να είχε βοηθήσει και η έκπληξη του θεατή για αυτό που έβλεπε. Ίσως και ότι το βιβλίο που τόσο αυστηρά ακολουθεί ανήκει στη παιδική λογοτεχνία σε αντίθεση με τα βιβλία της τριλογίας.

Αξίζει να πάει να δει κανείς το Hobbit; Για εμένα ναι! Όμως επειδή γούστα είναι αυτά πρέπει να παραδεχτώ πως αν σε κάποιον δεν άρεσαν οι ταινίες του LotR ή έστω το βιβλίο Hobbit, μπορεί να βαρεθεί. Το σίγουρο είναι πως σε όσους άρεσε ήδη έχουν αρχίσει να μετρούν αντίστροφα για το 2ο μέρος.